Rozdział V

Rozdział V

Jako prawdziwa profesjonalistka, za jaką uznał mnie Bartek w autobusie, najpierw poszłam do internatu. Wielu było zaskoczonych, że młoda dziewczyna, mająca zaledwie 15 lat, przyjechała na zgrupowanie seniorek. Ale to nie był mój problem. Nie prosiłam się oto.. chociaż, może i oto prosiłam?

Pani z recepcji była bardzo miła.. Zaskoczyło mnie to trochę, ale pozytywnie. Miałam zatrzymać się pod 1. Otwierając drzwi wiele się nie zastanawiałam. Ale nie myślałam, że doznam takiego szoku.

- Niespodzianka! Witamy nową koleżankę! – odezwał się chór siatkarek seniorek. Wszystkie tu już były. Znałam je tylko z meczów oglądanych w TV. Była tam Kasia Skowrońska, Paulina Maj, Ania Werblińska,  Agnieszka Bednarek i wiele innych, których nie będę wymieniać.

- Cześć! – rzuciłam nie pewnie.

- Dziewczyny, ale ona młoda! Słyszałam, że to ma być olśnienie Polskiej siatkówki, ale nie jest ona za młoda?- powiedziała Paulina.- ile ty masz lat?

- Emm.. no .. ten.. prawie 16. – załamanym głosem wybełkotałam swój wiek.

- Hard core ! To może się przedstawimy? Pewnie nas nie kojarzysz- rzuciła Kasia Skowrońska, która jako jedyna biła taką prawdziwą siatkarską energią.

- Nie trzeba. – rzuciłam torbę blisko jakiegoś łóżka.- Ja was znam. Tylko mam pytanie: mam do was mówić na pani, czy po prostu imieniem?

- Na pani to sobie trzeba zasłużyć!- krzyknęła Ania Werblińska. – Mów po imieniu. Żadna się na pewno nie obrazi.

- No dobra dziewczyny! Miło było, ale trzeba jej się dać rozpakować. – z ironią powiedziała Kasia Skowrońska.

- Widzimy się na treningu!- rzucił głos siatkarki, którego do tej pory nie mogę rozszyfrować.

Drzwi się zamknęły. W pokoju zostałam ja, Kasia, Ania i Agnieszka. Trzy moje ulubione reprezentacyjne siatkarki. Wzory, z których brałam i biorę przykład. Nic lepszego na początek pobytu  w Sosnowcu.

- No to sobie tu trochę razem pobędziemy. – przerwała ciszę Kasia.- Poopowiadaj nam trochę o sobie.- rozsiadły się trzy na łóżku naprzeciwko mnie.

- No dobrze. – rzuciłam nie pewnie- Mam na imię Kasia.

- Patrzcie wy! Moja imienniczka! – zaśmiała się Kasia.

- Mam 15 lat. Nad życie kocham siatkówkę. Kocham trenować, męczyć się. Daję mi to taką wewnętrzną satysfakcję. Pochodzę z województwa podlaskiego. Okolice Augustowa. Nawet nie wiem jak mnie wypatrzył związek na takim siatkarskim pustkowiu. U nas nie ma jak trenować i w ogóle, ale ja się postarałam i tu jestem. Mam nadzieję, że was nie zawiodę moją grą.

- Wow! A na jakiej pozycji trenujesz- zapytała Aga.

-Ja? Różnie. Mogę być i na przyjęciu, i na ataku, i na środku. Ale preferuje rozegranie i atak, pomimo mojego wzrostu.

- Ty masz siebie za niską? Przestań! Widzę, że masz co najmniej 170.- z uśmiechem rzuciła Ania- Ale dziewczyny, ona robi nam konkurencje. Mamy się martwić?

- Em.. no.. Emm. Nie wiem. – uśmiechnęłam się szeroko.

- No dobra. Za 30 minut mamy trening. Pozwolimy ci wybrać łóżko. Żadne nie jest jeszcze zajęte więc masz drogę wolną. Zaraz dostaniesz profesjonalny strój. Taki treningowy. Buty, koszulkę, nakolanniki i w ogóle wszystko. Łazienkę masz tutaj – pokazała ręką na drzwi, które przypominały szafę, ale za sobą kryły naprawdę dużą łazienkę- no to widzimy się na treningu. Trzymaj się mała! – zakończyła Kasia. Wszystkie trzy mnie uściskały i wyszły.

Zostałam sama. Cztery ściany, pokryte białą farbą i tapetą siatkarską. Jestem w niebie- pomyślałam. Spojrzałam na telefon. Żadnej wiadomości, żadnego połączenia. Nic. Smutne. Nawet gdy byłam na wycieczce z klasą mama zawsze dzwoniła zaraz gdy tylko dotarłam na miejsce z zapytaniem, czy nic mi nie jest. Teraz podróżowałam sama. Ale jej to nie interesowało.

***

Dziewczyny miło mnie przywitały. Niczego takiego się nie spodziewałam. Myślałam, że będzie gorzej. Te dziewczyny zmieniały mój pogląd na temat ludzi. Pierwszy dzień, a tak wiele wrażeń. Ciekawe, jak to się skończy…