Rozdział XIV- "Nic bardziej gorszego"

Rozdział XIV

Obudziłam się w szpitalu. Nade mną wisiał jakiś dziwny karnisz. Okno było uchylone. Z boku przy łóżku siedziała mama, Kasia i pielęgniarka.. która je pocieszała. Wszystko zaczęło się układać. Miałam wypadek.

Wszystko było dobrze. Aparatura pikała więc żyję.. Serce bije.

-Ona się obudziła!- powiedziała z entuzjazmem pielęgniarka.

- Ale….. co ja .. tu.. robię? – wybełkotałam.  

- Cśś. Nic nie mów. Miałaś wypadek. Spokojnie. Teraz leż i odpoczywaj. Daj szansę innym i nie rób nam tego kłopotu. Nic nie mów. – zakaz pielęgniarki dla gaduły, żeby nie gadała. Taak. To jest coś.

Wszystko było dobrze. Ruszałam palcami, rękami, głową.. ale w ogóle nie czułam nóg.. byłam pewna że tak ma być.

***

Dwa dni później nic się nie zmieniało. Z wyjątkiem tego, że mogłam normalnie rozmawiać. Miałam gości. Bartek przyjechał z wizytą.

- Młoda . Jak się masz.? – zapytał trzymając kwiaty i czekoladki.

- Nie jest źle. Mogło być przecież gorzej, mogłoby mnie tu nie być.. – powiedziałam.

- Przestań tak gadać. Najważniejsze, że żyjesz..- zamyślił się.- Taki talent Bóg zaprałby nam… Polska siatkówka nie przeżyłaby tego.

- To ty przestań.. głupoty gadasz!- zaśmiałam się. – Czekaj.. który dzisiaj jest?

- yy… 2 czerwiec. – wybełkotał Bartek.

-Czekaj! Zaraz. 31 maja zaczęła się Liga Światowa? A wy gracie ..yyy.. czekaj.. 7 czerwca? – z wielkim entuzjazmem rzuciłam garstkę powyższych słów.

- Całkiem dobrze z twoja pamięcią!- walną mnie w ramię – Tak zaczynamy 7 ..

- To co ty tu robisz? Powinieneś być na treningu… - rzuciłam opiekuńczo.

- Powinienem … Ale jestem u ciebie.. przysłali mnie tu chłopaki i trener. Życzą  szybkiego powrotu do zdrowia. – powiedział.

-Podziękuj im ode mnie.

Nasza rozmowa ciągnęła się przez ok. dwie godziny. Pielęgniarka wypraszała Bartka chyba z pięć razy… Miło się gadało.. Ale to była cisza przed burzą…

***

Kolejny dzień udręki w szpitalu. Na początku nie pisałam.. Ale pozostałym dziewczynom nic nie było.. z wyjątkiem paru siniaków i obdarć. Ja byłam.. poszkodowana.

Kasia i mama były u mnie codziennie. Rozmawiały.. Kasia pocieszała, że wrócę na boisko.. nawet się nie obejrzę..

Lekarz wszedł do mojej sali.. Nie miał fajnej miny.

- No .. jak tu zacząć. Mam przykrą widomość.-zwrócił się do mojej mamy.- Pani córka nie będzie mogła chodzić. Do końca życia…

Co???????? Jak to .. przecież.. ja.. a co z siatkówką? Co z marzeniami, reprezentacją? W jednej  chwili świat mi się załamał. Nic bardziej gorszego.Tych uczuć nie da się opisać..

Cały czas płakałam.