Rozdział XV - "Go to ME! "

Rozdział XV

2 tygodnie później

To co mówił lekarz odeszło w zapomnienie. Był trzeci weekend Ligi Światowej. 21 czerwca. Mecz Francja- Polska. Telewizora w szpitalu nie było.. przynajmniej w mojej sali. Nie mówiąc o kanałach Polsatu sport. Ówczesne życie mnie dobijało. Nie sądziłam, że to tak szybko się zmieni.

Tuż po weekendzie. Dokładnie w poniedziałek miałam gości. Piter, Bartek no i Igła.

- Gratuluję wygranej! – krzyknęłam, gdy tylko weszli do sali.

- A dziękujemy kochana. – zaczęli mnie ściskać. Ich uściski były na tyle mocne, abym na kilka sekund straciła dostęp powietrza.

- Jak się trzymasz?- szurną mnie Igła z miną opiekuńczego ojca.

- Bywało lepiej. Powoli godzę się z myślą, że już nigdy nie będę mogła chodzić…- łza samoczynnie popłynęła mi po policzku.

- Słuchaj. Widziałem Ciebie na boisku.- przysiadł się na moje łóżko Bartek.- Widziałem, jak grasz… nie ma rzeczy nie możliwych.! Wrócisz na boisko.. zdobędziesz nie jedno mistrzostwo.. będziesz miała kochającego męża i gromadkę dzieci, których z resztą będę chrzestnym.- uśmiechnął się. –Będziesz grała. Wygrasz nie jeden mecz!! Zrozum kobieto.!

- Co do dzieci .. to ja też chcę być chrzestnym! – zaśmiał się Pit.

- Na razie nie planuję… więc nie zostaniesz.. – zaśmiałam się.- ale jak będą .. to niech wam będzie. Będziecie chrzestnymi.- rzuciłam.

- Wiesz Kasia.. ja.. to znaczy.. mój przyjaciel zginął w wypadku..-zaczął Igła.

-Tak wiem.. Arek? Gołaś.. – zaduma sama wparowała na twarze nas wszystkich..

- Tak. On.. on odszedł.. grał fenomenalnie… Bóg go tak szybko zabrał.. nie przeżyję.. jeśli ty też nie będziesz mogła grać.. rozumiesz? Nie pozwolę nikomu na to, żeby cię zabrał z boiska.. to twoje życie.. Zrozum.! – wykrzyknął Igła.

Słowa Igły zadziałały jak ..  nie mam jak wyrazić tego słowa.. Po prostu .. odkryłam kołdrę.. przesunęłam nogi tak, aby zwisały z łóżka.

- Raz się żyję.! Więcej nie będę tu leżeć.!!. Pomóżcie mi, proszę.- poprosiłam chłopaków. Zgłosił się Bartek i Piter. Igła wszystko nagrywał.

Ustałam. Na własnych nogach. Teraz tylko wystarczy przypomnieć jak się chodziło. No i już.

- Ja chodzę! Widzicie to !! Ja chodzę!!!- łzy nalewały się do oczu.. łzy szczęścia. Nie moc, która towarzyszyła mi przez ostatni tydzień zniknęła. W końcu chłopaki mnie puścili.. do łóżka doszłam sama. Sześć metrów.. pierwsze sześć w moim życiu po wypadku.

-Nie mów, że masz to nagrane.-śmiejąc się przez łzy.. zwróciłam te słowa do Igły.

- Tak mam.- on też śmiał się i płakał. Pit.. ryczał jak bóbr.. a Bartek wszyszedł po doktora. Łzy szczęścia. Po wypadku. Łzy.

- Widzisz. Chodzisz! – krzyczał Pit. – Nasza Kasia chodzi, chodzi.- poskakując po sali wyśpiewywał jakąś melodię.. nic bardziej mylnego.. Pit to jeszcze .. taki wyrośnięty dzieciak. Którego kocham! Tak jak całą reprezentację!

- No widzi pan.. panie doktorze. Igła ma to wszystko nagrane.- wchodząc do sali, Bartek tłumaczył dla doktora to co się tu zdarzyło.

Patrząc na mały ekranik kamerki, doktor nie mógł uwierzyć.

- To coś nieprawdopodobnego! Przecież.. miała pani uszkodzony rdzeń kręgowy… ale jak to możliwe, żeby teraz pani mogła chodzić?- zapytał zaskoczony lekarz.

- Nie wiem! Po słowach pana Krzyśka- wskazałam na Igłę- Coś mnie tknęło i wstałam.. Z początku z ich pomocą, ale potem szłam sama. SAMA, rozumie doktor.. SAMA.

- Coś nieprawdopodobnego, nieprawdopodobnego.. – powtarzanie tego słowa.. mantra numer dwa. – Teraz zabierzemy ciebie na prześwietlenie.

- Wy już musicie iść?- spojrzałam na chłopaków z małą nutką zapytania.

- Nie.. poczekamy na wyniki! –rzucił z uśmiechem Bartek.

Nie lubię prześwietleń. Szczególnie okolic kręgosłupa. Ale jak mus to mus.

Na badania długo nie czekałam.. Porównanie zdjęcia zaraz po wypadku i tego aktualnego.. to był cud. Rdzeń kręgowy był w jednej części.. bez żadnych przerwań. To znaczyło jedno! BĘDĘ CHODZIŁA!!!!

***

Tamta wiadomość.. rozeszła się szybko.. Byłam nawet w TV.. w wiadomościach. HA! Utalentowana, młoda siatkarka wraca!! Tak. Przede mną ME. Nie zawiodę ich… nigdy!

Nie musiałam nawet długo chodzić na rehabilitację.. wystarczył tydzień. Na zakończenie roku zdążyłam.

Wiele uścisków. Dziewczyn . Karoliny, Sylwii, Justyny, Weroniki, Moniki. I wielu innych. Nawet chłopcy cieszyli się, że wróciłam.. Ale to już tylko pożegnanie. Za rok będę uczyła się w SMS Sosnowiec. Marzenie? Tak. Spełnione.

Po zakończeniu roku ..  miałam od razu zgrupowanie. Jeden dzień trener dał dla mnie, żebym pobyła trochę czasu z rodziną, przyjaciółmi.. powitała odpowiednio te wakacje.

Już 30 czerwca byłam w Spale. Te tygodnie szybko zleciały.. szczególnie te w szpitalu. Teraz GO to ME ! 

_________________________

Tak więc na prośbę.. Kasia chodzi!! ;DDD 

Podoba się????